آیت الله العظمی شیخ محمد فیض قمی
- پدر: میرزا علی اکبر فیض
- تولد: 1293ق/ 1254ش
- وفات: 25 جمادی الاولی 1370ق/ 13 اسفند 1329ش
- مدفن: قم، ایوان طلای صحن عتیق حرم حضرت معصومه(س)
ایشان از نوادگان ملا محسن فیض کاشانی است و به فیض کبیر یا اکبر شهرت داشت. پدرش نویسنده، خطاط، ادیب و شاعر در دوره ناصرالدین شاه بود. کتیبه‌هایی به خط ثلث او در آستانه مقدسه حضرت معصومه(س) و دیگر بناهای شهر به یادگار مانده است.
مقدمات و سطوح را در قم تحصیل نموده و سپس برای تکمیل تحصیلات عالیه به تهران مهاجرت کردند. در سال ۱۳۱۷قمری/ 1278شمسی به عراق عزیمت و از درس حضرات آیات عظام: آخوند خراسانی، سید محمدکاظم یزدی، میرزا محمدتقی شیرازی (میرزای دوم) استفاده‌ها بُردند.
پس از تکمیل معلومات و فوز به مقام عالی اجتهاد، در سال ۱۳۳۳قمری/ 1293شمسی به قم مراجعت فرموده و مدرسه فیضیه را که بسیاری از حجرات آن انبار علاف و کسبه شده بود، از ید غاصبین و متصرفین، انتزاع، و مسکن طلاب علوم دینی نموده و خود در آن مدرسه به تدریس اشتغال ورزیدند. تا بالاخره در سال ۱۳۴۰قمری/ 1300شمسی از آیت الله شیخ عبدالکریم حائری یزدی که تا آن وقت در شهر اراک متوقف بودند، درخواست مهاجرت فرمود، و ایشان نیز با تمهیدات فراوان وارد قم شد و برای مزید تجلیل ایشان، مسجد بالاسر را که محل نماز ایشان بود، به آیت‌الله حائری واگذار، و خود هم چند ایامی به ایشان اقتدا نمودند، و روز به روز در تقویت و رونق بخشیدن به حوزه علمیه قم کوشیدند.
سرانجام در ۲۵ جمادی‌الاول ۱۳۷۰قمری/ ۱۳ اسفند ۱۳۲۹شمسی در ۷۷ سالگی به هنگام نماز مغرب و در حالی که در قنوت، دعای «الهی عاملنی بفضلک» را می‌خواندند، از دنیا رفتند و در ایوان طلای صحن عتیق حرم حضرت معصومه(س) به خاک سپرده شدند.
